Arhiva : : Jun 2004.

Зошто Реформирана Комунистичка Партија?

Изминаа 3 и пол години откако нашите другари коминисти од Ѓорче Петров формираа Иницијативен Одбор за формирање на КПМ. Нивните иницијативи и нивната смелост ке останат длабоко врежани во историјата на комунистичкото движење на Македонија.

Целта на иницијаторите беше да се формира комунистичка партија која ќе ги продолжи идеите на комунизмот во нашата земја. На 3. Април 2000. година Иницијативниот Одбор го одржа својот прв состанок на кој без промовирани идејата и основните принципи и постулати на кои ќе се формира идната ком-партија. Уште на првата седница беа утврдени Програмата за работа и Идејните постановки, а беа зацртани и првичните конкретни задачи за работа. Како прва задача се постави омасовувањето на партијата со нови членови, кооптирање на поранешни истакнати комунисти во новите комунистички редови, беше донесена одлука за организирање конкретни средби со раководствата на веќе порано формираните СКЈ и КПМ, како и други дотогаш познати групации со единствена цел: спојување во единствена Комунистичка Партија, со ново препознатливо политичко милје.

Упорноста на Иницијативниот Одбор вроди со плод. Набргу почнаа бројчано да се зголемуваат нашите редови. Поради потребата од правење разлика од поранешните ком-партии, беше избрано како опортуно името РКПМ - Реформирана Комунистичка Партија на Македонија. Беше одредено симболот да биде црвената петокрака, без срп и чекан во средината. Ова решение создаваше и сеуште создава одредени сомнежи во однос на прашањето дали оваа партија претставува, во идејна смисла, онаа идеологија која сите сме ја знаеле и под нејзина закрила во минатото сме постигнале големи резултати. Набргу кон оваа идеја се приклучија масовно комунистите од СКМ но, мораме да констатираме, до целосно здружување на сите не дојде. Причината за ова беше што раководството на КПМ беше пасивно, па дури и внесуваше опструкцин во "активноста". Сепак ИO заклучи дека на овој план треба и натаму да се работи до целосно здружување на македонските комунисти. Денес со задоволство можеме да констатираме дека овие определби целосно се остваруваат но тоа не е доволно бидејќи сеуште не е реализирана првичната определба која подразбира формирање на комунистичка организација на младите.

И покрај тешкотиите што ја следеа работата на ИО, на 30. март 2003. година е одржано Основачкото Собрание во Скопје на кое учествуваа делегати од Ѓорче Петров, Скопје, Охрид, Струга, Македонски Брод, Богданци, Радовиш, Кичево, Тетово, Крива Паланка и т.н. Собранието целосно ги разработи прашањата на политичката криза која го забрза распаѓањето на нашата поранешна заедничка татковина СФРЈ.

Како на основачкото собрание така и сега мораме да констатираме дека распаѓањето на нашата поранешна држава резултираше пред се поради големите сепаратистички сили внатре во тогашниот сојуз на комунисти и посебно од нараснатите републички етатизми спонзорирани од нивните западни ментори чија единствена цел беше разединување на јужнословенските народи, под паролата за божемни човекови права кои како такви сме ги немале во поранешната СФРЈ. Но вистината е сосема друга: под познатата светска политика РАЗДЕЛИ ПА ВЛАДЕЈ нив уште еднаш им успеа да го реализираат одамна подготвуваниот план - уништување на се она што работничката класа и работните луѓе го градеа половина век.

Со поставувањето на новите граници се создадоа 6 банана држави кои само придонесоа да се расчеречи заедничкиот пазар и со тоа да се неутрализираат производните сили во сите републики на бившата СФРЈ. Работничката класа на Македонија, нејзините производни сили и економија беа затекнати во многу тешки услови. Тогашниот СКМ, предводен од тогашните раководни структури - гарнитури побрзаа час поскоро и самите да се вклопат во таквoто политичко милје изигрувајќи ја улогата на големи "демократи", додворувајќи и се на т.н.р западна демократија небаре ние сме биле недемократи во поранешната држава. Без претензија да правам некоја анализа на тогашните односи морам да потсетам на настаните кои де факто претставуваа распад на заедничката држава. Таканаречените реформатори, поборници на западната демократија и самите мошне брзо придонесоа за распадот уништувајќи се што може да потсетува на социјалистичко општество на работничката класа и работните луѓе, на се она што значеше нивна власт, нивниот статус на слбодни производите и носители на севкупниот општествено политички развој на државата. Во исто време најшироките слоеви на народот, особено работничката класа даваа сериозни отпори ширум земјата со цел да го зачуваат заединчкот живеење и постигнатиот степен на стопански развој. За жал, новоиспилените демократи сакаа да бидат поголеми "европејци" од нивните западни ментори поради што, како прв потег ја поделија македонскта левица на повеќе партии маргинализирајќи ги вистинските комунисти кои искрено веруваа во заедничкиот соживот на сите народи и народности на овие простори. Првата и најголема пречка им беше ЕДНОПАРТИСКИОТ СИСТЕМ кој беше доминантен во заедничката држава. Веднаш пристапија кон донесување закон за партиите кој по де јуре постапките требаше да значи внесување на некаков ред во формирањето на политичките партии и вкупниот политички плурализам. Но, праксата ги демаскира нивните нечесни намери што се виде од формирањето на политички партии на национална основа, па дури и националистички наместо граѓански, како што де јуре се залагаше споменатиот закон. На првите "демократи" како да им се чинеше дека ќе векуваат самите па дозволија формирање на секаков вид партии со што успеаја целосно да ја разединат македонската левица. Во нивните настојувања за развластување на СКМ допуштија на изборите да учествуваат и нерегистрирани партии, токму на оние партии кои и ден денес се залагаат за распарчување на територијата на Република Македонија со цел, во некои за нив подобри времиња да ја присоединат кон некоја од нивните матични земји. Новопечените демократи пристапија дури и кон Референдум со кој би се утврдил процентот на решеноста на македонскиот народ за останување вo поранешната СФРЈ. Резултатите од Референдумот беа 70.9% за останување но овите властодршци кабинетски ги искарикираа резултатите со нагласка дека народот се изјаснил за “евентуална можност” за останување во заједничката држава со што додворувајќи му се на НАТО и западните сили овозможија побрзо уништување на СФРЈ. Поучени од тогашните македонски партии, политичките партии основани на национален план набрзо го извулгаризираа политичкото милје така што беше направен невиден политички скандал на овие балкански простори. Се повампирија апетите на т.н.р. политичка емиграција во соседните држави и дијаспората. Во овој галиматијас најтешко се снајде левицата која по пат на политичко полициски методи беше разделена. Беа формирани 5-6 партии со префиксот комунистичка, а суштината на таа бројка зборува не за масовноста туку за разединетоста на левицата која сеуште се бори за своја единствена организираност. Ете зошто иницијаторите беа ставени пред предизивикот каков дополнителен префикс да се стави пред името на новоформираната партија за коешто прашање времено се определивме да одговориме со Реформирана Комунистичка Партија на Македонија.

Сотир Опетчески
Претседател на РКПМ

[početak strane]