Arhiva : : Decembar 2004.

Od Ravne Gore do Srebrenice

Donošenje Zakona o izjednačavanju prava pripadnika četničkih jedinica u Srbiji 1941-1945. godine sa pravima boraca NOV i POJ je suvišno jer je većina četnika iz tog perioda to i ostvarila. Naime, četnici opredeljeni za borbu protiv okupatora su uspeli, na ovaj ili onaj način, da se nađu, rame uz rame, sa borcima NOV i POJ. Najveći broj njih učinio je to tokom 1944. godine i posle Naredbe kralja Petra II o njihovom stavljanju pod komandu maršala Tita. To je ujedno bilo i pomirenje dva vojna i politička pokreta čiji su pripadnici u najvećem broju bili seljaci i radnici Srbije. Od tada nema sukobljenih četnika i partizana jer su svi borci NOR.

To pomirenje nisu prihvatili samo zločinci - ubice, silovatelji, pljačkaši i palikuće okupljeni oko Draže Mihailovića i lideri građanske klase i građanskih partija predvođeni Slobodanom Jovanovićem u inostranstvu i Milanom Nedićem i Dimitrijem Ljotićem u zemlji, nastavljajući da deluju protiv NOP i sarađujući dalje sa okupatorom.

Dakle, smisao Zakona nije socijalna satisfakcija četničkih boraca protiv okupatora već politička i moralna rehabilitacija vođstava građanske klase i građanskih partija, monarhije i vrha SPC zbog izdaje zemlje i saradnje sa okupatorom. Jedni su (Nedić, Ljotić, Nikolaj Velimirović) odmah i javno stali uz okupatora, objavljujući 10. avgusta 1941. godine poznati "Apel srpskom narodu" u kome ga pozivaju u borbu protiv ustanka kojim "komunisti i odbegli robijaši" pokušavaju da spreče ostvarenje "velikog dela nacionalne obnove otadžbine". Drugi su (kralj, Slobodan Jovanović, Draža Mihailović) lansirali parolu "Još nije vreme za borbu protiv okupatora", čekajući da se Saveznici obračunaju sa Hitlerom i onda ponovo vrate na vlast. Naravno, takva parola među Saveznicima (SSSR, SAD i Engleska), koji su krvarili u ratu protiv fašizma, nije bila popularna. "Zlatna sredina" za njih je značila da si na strani Hitlera! Otuda se oni potpuno distanciraju od četničkog pokreta i čvršće povezuju sa NOP, koji se danonoćno tukao s Nemcima, Italijanima, Mađarima i Bugarima i čije uspešno širenje i jačanje nije moglo da zaustavi ni mučko i stalno "zabadanje noža u leđa" od strane četničkih zlikovaca.

Četnički pokret i njegovo rukovodstvo će kao organizacija otići u istoriju među kvislinge i kolaboracioniste. Oni će i posle rata, u zemlji i inostranstvu, nastaviti sa svojom nacionalističkom i reakcionarnom politikom i borbom protiv sopstvene zemlje, sada uz pomoć SAD, koje su od Nemačke preuzele rukovodeću ulogu u globalnom obračunu sa progresivnim i nezavisnim pokretima i državama u svetu. To će, nažalost, uroditi plodom, čemu su doprinele i neke greške i zablude vladajućeg SKJ. Od 1991. godine u Srbiji su opet na vlasti građanska klasa i građanske partije - naslednici i sledbenici onih ideja i politike koje su ukaljale obraz Srbije u II svetskom ratu. One će, zajedno sa ustašama, belogardejcima, balistima itd. izazvati novi građanski bratoubilački rat u zemlji, nove srpske žrtve i sramote, od kojih je najveća Srebrenica!

Pomenuti Zakon o priznavanju boračkih prava četničkim glavešinama promoviše i verifikuje takvu politiku i u budućnosti. I najavljuje neke nove Srebrnice!

S tim se titoisti, a verujemo i većina Srba, koja i nije glasala za ovu sramnu Skupštinu, ne slažu. Ne verujemo da će taj Zakon biti dugog veka. Neka svoja boračka prava potraže kod onih koje su u tom ratu zadužili - u Bundestagu!

Direktor "Centra Tito"
Stevan Mirković,
general u penziji

[početak strane]